Mr. October is aan dek. Marciano Dasai, de Surinaamse minister van ruimtelijke ordening en milieu, sprak op Climate Week in New York en pitcht4,8 miljoen koolstofcompensaties voor de echte zware slagmensen – de rijke landen die verantwoordelijk zijn voor de meeste CO2-uitstoot van de wereld.
Het is de World Series of carbon finance – een potentiële win-win voor welvarende en opkomende landen. De wereldgemeenschap moet opstaan of zwijgen – om hun voortgang met betrekking tot hun klimaatdoelen bekend te maken. Bijna alle landen zullen tekortschieten. Het goede nieuws is dat ze compensaties kunnen kopen – onder de loep genomen en deel uitmaken van het wereldwijde boekhoudsysteem – uit Suriname, wat hen de komende weken op de markt zal brengen.
“We zijn koolstofnegatief,” vertelde Dasai me. “We kunnen compensaties aanbieden aan koolstofpositieve landen, die ze kunnen gebruiken om hun koolstofdoelen te bereiken. Zolang we kunnen helpen, zijn ze welkom om te kopen. Het is een opstapje voor ons om ons aan te passen aan stijgende zeespiegels en afwijkende weerpatronen. We kunnen vervolgens kijken naar nieuwe technologieën en hernieuwbare energie – de dingen die de ontwikkelingslanden zich nu kunnen veroorloven.”
Haal diep adem. Als landen hun elektriciteits- en transportsector koolstofarm maken en nog steeds hun netto-nuldoelstellingen moeten halen, dan is het kopen van koolstofkredieten gepast. Bovendien zullen ze ze kopen van regenwoudlanden die verder gaan dan de plicht – hun bomen staand houden, wat natuurlijke CO2-stofzuigers zijn.
Als alternatief zouden de regenwoudlanden boeren, houthakkers en boormachines meer toegang tot die landen kunnen geven, waardoor de doelstellingen worden overwonnen. Maar ze moeten een concurrerende prijs krijgen voor de “internationaal overgedragen mitigatieresultaten” of ITMO’s die ze zullen verkopen. Desalniettemin legden analisten van Climate Week me vorige week uit dat de huidige vraag laag is; angst voor greenwashing is alomtegenwoordig.
Ik ben de editor-at-large voor de Coalition for Rainforest Nations, bestaande uit 65 landen met het potentieel om door Parijs goedgekeurde ITMO’s te verkopen die zijn uitgegeven door nationale regeringen en aan andere landen zijn verkocht.
Voor de goede orde, Suriname heeft 600.000 etnisch diverse mensen met een inkomen per hoofd van de bevolking van $ 5.000 per jaar. Het runt zijn economie op waterkracht en een kleine hoeveelheid dieselopwekking. Sinds de onafhankelijkheid van de Nederlanders in 1975 vertrouwt het op natuurlijke hulpbronnen om zijn economie van stroom te voorzien – een samenstelling van goud, olie en bauxiet.
Wereldwijde voorraad dwingt rijke landen om te handelen
Marciano Dasai, de Surinaamse minister van ruimtelijke ordening en milieu, sprak tijdens de Climate Week
Goud is de belangrijkste economische drijfveer en trekt bedrijven aan zoals IM Gold uit Canada en Zigin uit China. Ondertussen richtte AlcoaAAin 1916 de Surinaamsche Bauxite Maatschappij op om te prospecteren op bauxiet. Ook Suriname’s National Energy, Oil, and Gas Co. (Staatsolie) zal zijn offshore olieproductie in 2028 uitbreiden.
Bossen beslaan 93% van het land – koolstofputten die de wereld ten goede komen. Het jaarlijkse ontbossingspercentage ligt tussen 0,05% en 0,07%, een product van illegale goudwinning. De grootstedelijke gebieden van Suriname liggen langs de kusten en zijn kwetsbaar voor stijgende zeeën, terwijl het binnenland de effecten van overtollig water op hun gewassen voelen.
“Als Suriname van de grond komt, zullen andere landen meedoen. Maar ze moeten hun due diligence doen,” vertelde Adam Hedley, partner bij het advocatenkantoor Clifford Chance in Londen. “Als de prijs goed is en ze alle vakjes aanvinken, zal het sneeuwballen. Landen kunnen ITMO’s autoriseren voor netto-nul doeleinden.”
Honduras en Belize zullen het voorbeeld van Suriname volgen en binnenkort ITMO’s uitgeven. Honduras en Belize zullen elk 10 miljoen ITMO’s uitgeven. Minister Desai van Suriname zegt dat hoe meer regenwoudlanden ITMO’s uitgeven, hoe beter; het verhoogt het bewustzijn en de vraag naar credits.
Landen moeten hun zogenaamde “wereldwijde voorraad” in december indienen op COP28 – een momentopname van hun klimaatvoortgang. De Verenigde Staten en anderen staan op een kruispunt: dit land streeft ernaar zijn CO2-uitstoot tegen 2025 met 25% te verminderen met behulp van een basislijn uit 2005. 17% lijkt echter realistischer. Daarna is het doel om het CO2-niveau tegen 2030 met 50% te verlagen. De Europese Unie streeft ernaar haar CO2-uitstoot tegen 2030 met 55% te verminderen ten opzichte van een basislijn uit 1990.
Overheden stellen emissielimieten vast, en degenen die deze overschrijden, kunnen kredieten verkopen aan degenen die dat niet kunnen. Naarmate het plafond daalt, daalt het CO2-gehalte. Maar koolstofcredits zijn niet zonder controverse: als een land compensaties gebruikt in plaats van meer hernieuwbare energiebronnen in te zetten, zullen activisten hen beschuldigen van ‘greenwashing’.
“De omgeving voor compensaties is nu te controversieel om belangrijke stappen te zetten”, vertelde Charles Boakye, aandelenanalist bij Jeffries, me. “We wachten tot de temperatuur af is. ITMO’s zijn echter een geloofwaardig middel en de omstandigheden zullen veranderen.
Niemand suggereert dat de ontwikkelde wereld koolstofneutraliteit bereikt met alleen koolstofcredits. De energietransitie moet echter sneller plaatsvinden en landen zullen hulp nodig hebben om hun netto-nuldoelen te bereiken. De klimaatzoektocht is begonnen en creëert wrijving tussen traditionele en schone energie, een industrie die in 2022 13,7 miljoen banen creëerde, zegt het International Renewable Energy Agency.
DE economie en het milieu zijn inderdaad met elkaar verbonden. Betreed Suriname, dat 4,8 miljoen offsets uitrolt. Als Mr. October – Marciano Dasai – zijn zin krijgt, zullen de credits worden verkocht voor $ 30 per ton, banen genereren en regenwouden behouden. Noem het de World Series of carbon finance, waar een wereld van verschil is tussen winnen en verliezen.
