Radicaal Experiment
Michel Siffre
antonfoek.com
Amsterdam, 6 april 2025– In 1972 voerde de Franse wetenschapper Michel Siffre een radicaal experiment uit door zichzelf 180 dagen lang te isoleren in een donkere grot 440 voet onder de grond. Hij wilde de relatie tussen de menselijke geest en tijd begrijpen, met de hypothese dat extreme omstandigheden inzichten in de menselijke biologie konden onthullen.
Siffre betrad de grot zonder klokken, zonlicht of menselijk contact, en vertrouwde alleen op honger en vermoeidheid om zijn routine te bepalen.
Aanvankelijk probeerde hij een schema aan te houden, maar zijn tijdsperceptie begon te vervormen, wat leidde tot hallucinaties, paranoia en een chaotische mentale toestand.
Zijn team hield zijn activiteit bovengronds in de gaten en ontdekte dat tegen de tweede maand Siffre’s interne klok drastisch was vertraagd.
Hij dacht dat er slechts 24 uur waren verstreken terwijl het bijna 48 uur was, wat resulteerde in een nieuw ritme van 36 uur wakker en 12 uur slaap.
Dit was echt zeer schokkend, omdat het aantoont dat de hersenen een eigen tijdssysteem kunnen creëren, onafhankelijk van natuurlijk licht.
De isolatie eiste echter een zware tol van zijn geestelijke gezondheid.
Siffre ervoer geheugenverlies, emotionele schommelingen en een diep gevoel van eenzaamheid.
Na 180 dagen kwam hij tevoorschijn in de veronderstelling dat er slechts 151 dagen waren verstreken, en was verbijsterd toen hij de waarheid hoorde.
Zijn experiment onthulde dat zonder externe signalen de hersenen het tijdsbesef verliezen, wat ons begrip van tijdsperceptie veranderde.
Siffre’s bevindingen beïnvloedden onderzoek naar circadiane ritmes, ruimteverkenning en geestelijke gezondheid in eenzame opsluiting.
Ondanks blijvend geheugenverlies en langdurige geestelijke gezondheidsproblemen, zette hij zijn onderzoek voort door zichzelf in andere grotten te isoleren om zijn theorieën verder te onderzoeken.
Zijn werk uit 1972 legde de basis voor moderne slaapwetenschap en tijdspsychologie en riep fundamentele vragen op over de aard van tijd als zowel een externe constructie als een mentale creatie.
Siffre’s nalatenschap dient als herinnering aan de veerkracht en kwetsbaarheid van de menselijke hersenen en hoe isolatie onze innerlijke wereld diepgaand kan beïnvloeden.
